امروز، روز قدس بود. همه آمده بودند. همه ی کسانی که دلشان برای «انسانیت» می سوخت و اشک های شان برای « آزادی» سرازیر بود. همه، فریاد های شان برای سمبل آزادی، انسانیت، مظلومیت و ایستادگی، «قدس شریف» بلند بود.

امروز همه یک رنگ بودند و یک دست. از سبز و غیر سبز خبری نبود. هر چه بود، «ملّت ایران» بود که حاضر بود. ملّتی که یا «عرق دین» داشت و یا «غیرت انسانیت». همه ندای رهبرشان را لبّیک گفته بودند. آمده بودند تا به دهان استکبار بکوبند. با مشت های شان، با فریاد های شان، و با حضورشان. و آمده بودند تا مستکبران را ذلیل و خوار کنند و منافقان را رسوا. آمده بودند که بگویند، برخی حقّ ندارند خود را جای آنها بگذارند.

آری، آمده بودند که خود، حرف خود را بزنند و بگویند با هر نوع قدرت طلبی، غصب و کشتار مخالف اند. آمده بودند تا بگویند همان گونه که در مقابل استکبار آشکار صهیونیست ایستاده اند، در مقابل مستکبرین پنهان داخلی هم می ایستند.

قم هم امروز خروشان بود. خیابانها پر بود از دلهایی که برای دین، آزادی، انسانیت و مظلومیت می تپید. امروز قم هم حماسه بود. مثل همه ی ایرانیان؛ بلکه مثل همه ی جهانیان. قم هم مانند شهرهای دیگر، رنگ ها را در خود ذوب کرده بود. قم هم گرایش ها و سلیقه های سیاسی و غیر سیاسی را در خود جای داده بود. ولی نه از صف کشی و جناح بندی خبری بود و نه از دشمنی ها و بدبینی ها. امروز، ایران ایران بود، و قم هم، قم بود. و همه «ایرانی» بودند.

بیشتر بخوانید:

حضور سبزپوش ها در راهپیمایی روز قدس

سبزهای قم در روز قدس خواب ماندند